W medycynie mogą być stosowane tylko larwy tych gatunków, które żywią się wyłącznie martwymi tkankami, np. Lucilia sericata i Phormia regina
Ze względu na ich specyficzną biologię w medycynie używa się obecnie larw muchy z gatunku Lucilia sericata (mucha zielona plujka, ang. greenbottle blowfly).

Larwy trawią pozaustrojowo (enzymatycznie) martwe tkanki i drobnoustroje, a następnie połykają je.

Enzymy wydzielane przez larwę należą do grupy kolagenaz i enzymów działających jak trypsyna i chymotrypsyna.

Wydzielina larw okazała się skuteczna wobec szczepów gronkowca złocistego, paciorkowca A i B, oraz pseudomonas i szczepów gronkowca opornego na metycylinę MRSA. Nie wykazano natomiast jej aktywności bakteriobójczej wobec szczepów Escherichia coli, Enterococcus ani Proteus, choć w samej ranie stwierdzono zahamowanie wzrostu niektórych z nich.
Mechanizm wspomagania przez larwy procesu gojenia ran nie jest znany. Efekt ten przypisywano obecnej w wydzielinie larw alantoinie oraz mocznikowi, wskazując na dobre wyniki gojenia ran dzięki stosowaniu tych związków. Larwy zmieniają odczyn w ranie w kierunku zasadowym – produkują amoniak, dwuwęglan amonu, wapń i węglan wapnia, co przyczynia się do śmierci bakterii i wspomaga ziarninowanie.

Aktualnie stosuje się opatrunki w dwojakiej formie.

W pierwszej formie tzw. opatrunek otwarty, nakłada się larwy muchy bezpośrednio na ranę a następnie wykonuje opatrunek zabezpieczający, tak by larwy nie rozpełzły się.

Druga forma, bardzo wygodna, to opatrunek w postaci gotowej zamkniętej torebki zawierającej wewnątrz żywe larwy, Opatrunek dobiera się w zależności od wielkości rany.

Larwy muchy wykorzystywane do wykonania opatrunku pochodzą ze specjalistycznych laboratoryjnych hodowli.

Współpracujemy z 2 firmami na terenie polski które oferują tego rodzaju opatrunki.